's nachts als de wereld tot rust komt, lijkt het juist aan me voorbij te razen. alleen ben ik en alleen voel ik me dan. alleen zit ik op de grond van mijn studio op een ikea-kleed dat in alle woonkamers van nederland ligt. zou er iemand zijn die zich nu voelt hoe ik me voel? iemand die me van binnen naar buiten begrijpt? soms begrijp ik mezelf niet eens. gevoel stroomt weg wanneer mijn liefdesobsessie zijn speren op me richt. dan voel ik me klein, kwetsbaar, als een flinterdunne muis van geblazen glas. hol van binnen met de flinterdunste wanden. laat me alsjeblieft niet vallen. bewaar me in plaats daarvan onder een stolp op een zijdezacht kussen. hou me vast tussen je armen en draag me naar je hart. maar raak me niet aan, nooit, altijd voorzichtig. als ik breek, ben ik nooit meer de oude. maar hoe erg is dat? leeg ben ik hoe dan ook. incompleet. een helft van een onbekend geheel. met mijn ogen dicht kan ik het goed visualiseren. overal is het donker. met mijn armen maai ik door de overweldigende, lege duisternis. als er iemand was, had ik diegene allang gevoeld. toch?

borrelend
kokend
bruisend
knetterend
spartelend
pruttelend
overlopend
stromend
ontsnappend
kruipend
vertragend
laat mijn hand de jouwe los
en zoekt voorzichtig de nieuwe
warmte van andere vingers
en nieuwe ogen om naar te kijken
is het tijd? ja, ik denk het
dat het tijd is om je te laten gaan

“je hebt moeite met personen loslaten omdat je jezelf nooit echt gevoelens toelaat. dat weerhoudt je van het rouwen,” giste ze. en ze had gelijk. het tegenover haar toegeven was makkelijk. ik zou echter nog liever van een cliff springen dan haar gelijk aan mezelf voorleggen en accepteren, maar ze had inderdaad gelijk.

al mijn leven lang heb ik het moeilijk met mensen emotioneel laten gaan. ik stel me voor, fantaseer, verlang, mis en verkies altijd drama boven heling. 

jij, lachend op de basisschool. 

jij, liggend op bed in deventer. 

jij, ver weg in halle. 

jij, aan ons diner in antwerpen. 

jij, voetballend in lunetten. 

jij, genietend van muziek in ekko. 

ik laat niemand echt gaan en hou iedereen krampachtig vast in mijn hart, terwijl die grip gebaseerd is op niets meer dan een overblijfsel van herinneringen. sentimenteel, noemen ze dat ook wel, geloof ik. als het kon, zou ik mijn herinneringen het liefst allemaal uitprinten op film en achter elkaar afspelen, als een hele lange film in een verlaten bioscoop. 

jarenlang heb ik het zo gedaan, of beter gezegd volgehouden. dit voelt nu als een breekpunt, als de coach van een olympische sporter die roept, “het is nu of nooit!”. lijden of loslaten. maar wat nu als ik helemaal niet wil loslaten? van wie zal ik dan houden? het is tijd om te gaan zoeken. naar het begin, naar het waarom en naar een weg om het te kanaliseren. waar een wil is, is een weg. welke weg wordt de mijne?

onder een helder blauwe lucht en wat voelde als een deken van warmte lag ik vandaag te denken. tien minuten lang was ik stil en dacht ik aan jou. wanneer je me ziet, zal ik nooit mijn cool verliezen al is de innerlijke paniek nog zo groot. iets aan jou trekt me aan en ik blijf je maar opzoeken. wanneer je tegen me praat, word ik stiekem zo gelukkig. ik denk dat je niet eens beseft dat je nog steeds in me zit. eergisteren zag ik je en praatten we weer. de dag ervoor droomde ik over je.

al met al blijf ik het verwarrend vinden. soms beeld ik me in dat we samen zijn en sta ik mezelf toe om even te verdrinken in een fantasie. wat zouden je ouders van me vinden? waar zouden we heen gaan op vakantie? hoe lang zou een knuffel duren? hoe zou je kussen? zouden we lang bij elkaar zijn? was je blijer geweest met mij dan met haar? het eindigt altijd triest. ik weet echt wel dat laten gaan de beste optie is, maar het wil maar niet lukken. ik geef te veel om je en ik begrijp niet meer waarom.

ooit zei je tegen mij “jij bent wel een soort van speciaal”. ik weet niet of ik dat ooit ga vergeten, als ik heel eerlijk ben. nu is het iets geworden waarvan ik stiekem in de war raak. het is ‘ja toch?’ en ‘ga je nog?’ en omhelzingen en flauwe grapjes. eigenlijk is het ook weer niets en dat geloofde ik.

drie weken geleden was je jarig. op mijn smsje reageerde je niet, maar toen liep je in de avond langs. niet naar de balie, maar erom heen. een knuffel. en twee woorden. ‘dankjewel, schat’. dat was eigenlijk het enige wat ik nodig had op dat moment. fuck de garderobe, fuck werk, fuck je vriendin en fuck de rest. ‘schat’ vond ik altijd een verschrikkelijk woord. niemand noemde mij ooit zo. ik snapte het niet totdat jij het zei. mijn hart haalde adem.

bijna een maand later begrijp ik nu: het is niet omdat niemand me ooit schat noemde. iemand had het al eerder gedaan. vrienden vertellen me dat ze van me houden. mijn ouders omhelzen me. nee, het is niet omdat niemand me ooit zo noemde; het is omdat jij het was.

ik wil drinken tot ik kots van verliefdheid
kapot gaan tot ik niet meer voel war ik wil voelen
slapen tot ik niet meer wakker kan worden

ik heb mezelf zielig, alleen, dom, naïef, onuitstaanbaar, wanhopig;
een zelfsaboteur gevonden.
maar was dit het nou?
is dit alles?
want dan wil ik niet meer, niet meer zo.

dagenlang denk ik nu steeds aan je. het is bijna een jaar geleden en ik mis je zo verschrikkelijk in mijn leven. ik durf het niet eens hardop te zeggen. zonder is beter, maar zonder lijkt alles onlogisch. onzinnig. krankzinnig. veel te graag en veel te vaak haal ik me van alles in mijn hoofd en laat ik het daar ronddrijven. keer op keer, totdat ik mezelf weet te overtuigen dat zonder echt beter is. loslaten is makkelijk, maar uit het oog verliezen lukt me nog niet.

o nee. o nee o nee o... ja? o nee. o nee o nee.

je geeft me alles wat ik niet gewend bent. hartkloppingen. zenuwen. woorden die verdwaald raken en ergens anders opduiken. lachen. een schouderstoot. intensiteit. een energie die ik niet ken.
ik voel je zo dichtbij, maar toch lijken we elkaar nooit te raken.

of juist wel?

scenario's bedenken ben ik een ster in, maar realisaties laten zich koud. misschien durf ik wel niet meer, nee is nee. o nee o nee o nee. niet weer. het is zo eng. huilen en lachen tegelijk: een verward hart. nee.