zeg maar, dat je alles hebt en toch niets hebt, dat gevoel
alsof je in een zweefmolen zit, en toch sta je op de grond
een bizar idee maar zo voel ik me
ik moet het voorbij laten gaan, maar ik blijf vast steken
ik moet het loslaten, maar mijn hand zit vast verkrampt
ik moet het accepteren, maar mijn hoofd vindt van niet
hoe doe ik dit?
hoe?
is er een geheime regel die ik niet ken en dus niet kan toepassen?
een soort geheim ritueel onder ons zwevers wat ik nooit heb geleerd omdat ik de verkeerde wegen neem?
ik weet het niet. en wanneer mijn beste vriendin zegt "je verdient het zo een lief te hebben", wil ik haar zo graag geloven.
ja, geloven dat het vliegtuig aankomt, doe ik, al sterf ik ervoor.
maar stiekem voelt het allang alsof het vliegtuig onderweg verongelukt is.
tja, wat doe je eraan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten