a movement, a sun

one glass of vodka to devour
two kisses and an intimate hug

three punches in the face

four cigarettes for all moments i fled


five minutes without your hands on me

six dried flowers under my bed 

seven days of suffocation 

eight matches drifting in the bowl


nine short blinks with your bright eyes 

ten fingers holding stones in cups

eleven photos on the bulletin board
twelve slow steps turn to echoes


thirteen unlucky girls in line

fourteen melodies haunting my sleep

fifteen eyes demand your attention

sixteen drunk doves shifting in my arms

23/04

soms wou ik dat ik niet kon denken
dan hoefde ik me geen zorgen te maken
of ik verkeerd,
vernederd,
angstig,
levend,
of zelfs verliefd was

we blijven rond cirkelen
in dit patroon
dus elke dag voelt als de volgende
en die zonsopgangen zijn hun charme kwijt,
maar ik wil niet denken
ik wil niet denken als ik een
en zo'n erge
lafaard ben

ik durf je de waarheid niet te geven
want ik wil dat beeld niet kapot maken
zelfs al is het volledig onwerkelijk,
ik vertrouw het mezelf niet toe
om ook maar iets met je te doen
en als ik dat niet kan
kan ik er niet tegen eraan te denken

dat is 
hoeveel
ik denk
dat ik
je wil.

nee, wacht

vergeet alles wat ik zei

dat was idioterie

het is helemaal niet goed, dat ik niet weet wat dit is

ik kan er niet tegen en het maakt me gek

hoe langer je weg bent,

hoe meer ik denk

dat ik je mis

en ik probeer me ook niet af te leiden

maar elke keer beland ik weer bij jou.

dus wat is dit dan?

ik snap het niet, alsof ik plotseling dom ben

hoezo kan het leven niet concreet zijn?

dat er voor mij op een briefje geschreven wordt hoe dit zich zal afspelen,

waar het toe leidt,

en wat het is.

oh, verwarring.

soms denk ik dat ik alleen maar schrijf omdat ik het wil kunnen.

soms voel ik heel weinig en schrijf ik heel veel... maar soms voel ik heel veel en schrijf ik heel weinig.
alleen omdat geschreven tekst het niet kan omvatten. dan raak ik op en loop ik leeg. alsof woorden opraken, terwijl dat niet kan. ze kroppen zich juist op totdat ik huil.

best een tragische cirkel waar ik in rond blijf draaien.

het nederigste gebaar

het nederigste gebaar wat je kunt doen 

is iemand terugbrengen naar de

puurheid die ze echt zijn.

vergeet de vorm van de neus

vergeet de kleur van de ogen

vergeet de boog van haar taille

vergeet de tattoo op zijn arm

vergeet de onnodigheden

alleen op deze manier

zul je volledig van iemand houden,

oprecht en precies zoals diegene bestaat.

hersenschudding

deze wereld is zo vermoeiend

a rommelig spinnenweb

je doet me voelen alsof ik door midden splijt

ik heb zelfs nooit om je gevraagd

maar ik kan je niet verliezen

je bent de atlantische oceaan drooggelegd

je bent fluisterend vuurwerk in de zomer

je bent een kat die liedjes in C# blaft

je bent de tijd die achteruit tikt

je bent cellen die samenvloeien in plaats van delen

je bent een boek geschreven in interpunctie

je bent iets wat ik niet kan begrijpen

en eerlijk waar

      daar schrik 

       ik nog het 

            meeste

                van.

ik vroeg het.
ik was doodzenuwachtig en ik vroeg het.
"ja, lijkt me leuk," antwoordde ze,
terwijl ik in cirkels mijmerde.

was achteraf nergens voor nodig.

ik weet ook niet precies wat het is
of wat ik nu voel
maar misschien is het wel
beter zo.