ik zit in de auto en ik rij. aan me voorbij trekken kalme landschappen: bossen, velden en een lange weg. ik denk zestien dagen terug. dat was het einde van een langdurige chaos. soms voel ik spijt. dat het zo snel over moest zijn, dat het zo moest lopen. achteraf maakt het niets uit. mensen groeien uit elkaar, hebben ruimte nodig en tijd. alles gebeurt en er is niets aan te doen. het leven vloeit langs als het landschap buiten de auto. ik doe mijn ogen dicht terwijl daft punk verder speelt. de zomer raast voorbij. het is oké.