uitgegumd

zes jaar geleden was de eerste keer dat we met elkaar praatten. vier jaar geleden kenden we elkaar zo goed. drie jaar geleden lag ik naast je op jou bed, niet slapend maar niet helemaal wakker. ik had mijn hand in je haar en we zeiden niets, maar jij wist het en ik wist het: dit was een doodlopend zandpad, niet de eindeloze snelweg waar ik van gedroomd had (en jij misschien ook niet). een jaar geleden kwam je hier plotseling, vier dagen lang. uit het niets sliep je naast me op een matras op de grond en dat was het. daarna ging je weg met weinig woorden en een vluchtige knuffel. nog nooit hadden weinig gebaren zo veel betekend.

een jaar later in november draai ik me om in mijn bed. ik lig wakker en ik denk. waarde, tijd en geld en nog honderd andere dingen hebben we in deze vriendschap gestoken. het voelt een beetje als een uitgegumd verhaal. nu is het over, en niet eens officieel. zomaar, zijn we uit elkaar getrokken door de tijd als twee helften uitgekauwde kauwgom. de slierten hangen nog als futloze verjaardagsslingers, maar we zijn niet meer zo samen.

het besef beukt tegen me aan als de wind tegen de ramen op dit moment en ik druk mijn ogen dicht. ik besef dat niets voor altijd is, ik besef dat jij nooit de perfecte beste vriendin was, ik besef dat we te veel uit elkaar zijn gegroeid om ooit weer samen geplakt te worden en ik besef dat ons einde niet ook mijn einde hoeft te betekenen. de volgende dag vertel ik het aan mijn (nu) beste vriendin, degene die ik nu nog over heb. ze zegt dat ze me gelooft en met me meeleeft. dat ze sebiet zichzelf vanuit antwerpen naar mij wil toe teleporteren, mojito's voor me wil schenken en samen met mij high school musical wil kijken. dat het kwijtraken van beste vrienden altijd hard aankomt en dat alles ooit beter zal worden. ooit.