ik denk vaak dat zij de enige zal zijn. ooit de enige. iets met een lange tijd, geen leven zonder haar en ook iets met kinderen. dit is zo eng. ik kan het me alleen bij haar voorstellen, bij niemand anders. misschien weet ik niet beter, wie weet. ik weet dat ik dit niet zou moeten denken. alsof dit ooit iets zou worden. alsof. dit is niet leuk meer en ik ben het zat.

wanneer zou het over zijn?
als ik haar heb gezien?
als ze me afwijst?
nog een keer?
als ik haar heb gekust?

ik wil dat alles zal gebeuren, en tegelijkertijd dat niets ooit was gebeurd.

stomme liefdeskronkels.

ik sta buiten, te schuilen voor de regen en ik rook. ik wilde eigenlijk niet roken vandaag, maar nu doe ik het toch. ik kijk naar het straatlicht dat staat weerspiegeld in de plas water voor mijn voeten. een gele vlek drijvend in het niets, een oneindig stuk zwart. een angst bekruipt me en ik weet niet waarom. over haar. het duurt alweer te lang. wanneer stopt het? ik neem nog eens een hijs en voel mezelf leger worden terwijl ik overloop. te veel en te weinig tegelijk. ik denk maar ik moet niet denken. wat doe ik? ik weet het niet.

lach tot je dood gaat
drink tot je blind bent
...
dag vogel
dag bloemen
daar ga ik.