ik denk vaak dat zij de enige zal zijn. ooit de enige. iets met een lange tijd, geen leven zonder haar en ook iets met kinderen. dit is zo eng. ik kan het me alleen bij haar voorstellen, bij niemand anders. misschien weet ik niet beter, wie weet. ik weet dat ik dit niet zou moeten denken. alsof dit ooit iets zou worden. alsof. dit is niet leuk meer en ik ben het zat.

wanneer zou het over zijn?
als ik haar heb gezien?
als ze me afwijst?
nog een keer?
als ik haar heb gekust?

ik wil dat alles zal gebeuren, en tegelijkertijd dat niets ooit was gebeurd.

stomme liefdeskronkels.