ik wilde nooit meer verliefd worden
nooit meer
nooit meer aan je denken

en dan doe ik het en het klinkt verschrikkelijk
maar ik voel me incompleet
een halve zin
een halve appel
een half gezicht

ik zit naast je op een barkruk in een koffiezaak
je tekent vreemden na die 135º gedraaid staan,
je hand veegt per ongeluk langs mijn been
je kijkt er niet van op

ik zit tegenover je aan een tafel in diezelfde zaak
je zette een grappig filmpje aan op Youtube
je draait zo dat je naast me zit
je spiegelt mijn houding en we lachen
we kijken ook naar elkaar

ik zit alleen op een bureaustoel
een lijst oude muziek staat aan, kat op schoot
ik wens je welterusten via het scherm
een minuut later stuur je een welterusten terug
oh nee
oh
nee

ik wil mezelf begraven
in de diepe zwarte aarde
en me naast je nestelen
slapen in je armen
en niet meer
nooit meer
wakker worden

veel te vaak denk ik
ja
nee
ja
nee
ja
nee
ja
nee
ja

een bloem kaalplukken, dat is het

misschien
jawel?
echt wel

helemaal niet
ik kan het niet
ik kan het wel
misschien is het zo
misschien nooit

relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing

misschien als ik het vaak genoeg zeg
geloof ik het ook

storm

hoog klinkt de wankreet van de waaiende wind

zachtjes zingt ze liedjes, zonder zeeën zonder kind

dan drijft ze behendig op de stroom die nog leeft

totdat ze zich vluchtig door de bomen heen weeft

een berichtje over iedereen

voor iedereen van mijn leeftijd, 19, lijkt de toekomst een verweg iets. maar ik vraag me altijd dingen af, en daarna vraag ik me af of ik de enige ben die me zulke dingen afvraagt: hoe ver weg is de toekomst nou echt? 

de meesten zien het als dit iets waarin je een baan krijgt en gaat samenwonen en zo snel mogelijk een kat of hond wil nemen. ik geloof echter dat de toekomst echt als een malle op je afkomt, bijna met de snelheid van het licht. 

het leven een grote tijdlijn is en wij schuiven erop door. vandaag ben ik wéér een dag dichter bij de toelating voor een kunstacademie, een dag dichter bij het einde van mijn stagejaar èn mijn afstuderen, en een dag verder weg van wie ik vorig jaar was.

een complex iets, die tijd. soms kan ik er gewoon helemaal verbaasd van raken en denk ik niet meer aan de toekomst.

mikado

de zee werd gezelschap

gezichten drink ik weg
de golven slaan op alles
een woord is wat ik zeg

je hield van oudroze, lila en paars
lichtjes dansend op de muur
donkerbruin paard, brand je een kaars
alles vervaagt op den duur

een hoofd vol met mikado
een dans op het koord
ik weet niet waarom
heb jij het laatste woord
zit tegenover elkaar
op een hekje in de zon
zeg geen woord tegen elkaar
ik vind dat heel gewoon

schaduw op de muur
tunnelvisies
trommelaar
van het eerste uur

droom over tijd
slaap over dingen
lente bevrijdt
liever dan zingen

en de band speelt door

heel de nacht
voor altijd
in het licht
oh, justine
je hebt gezegd
alleen dit licht
dit licht is echt

en de band speelt door

wat zijn die tijden

toen was je van mij

en plotseling niet meer

weggeslipt, vervaagd, uitgeveegd

ik voelde je niet meer

ooit lag je achter me

neus in mijn nek, arm om mijn middel

een kasteel op een matras

dat dacht ik

nu zes maanden later

nooit meer naast me, bij me of achter me

alleen nog in mijn hoofd en je spookt

een achterblijfsel

een echo echo echo

je komt niet terug.

dat ik het niet was
dat ik niet diegene was
dat ik in het duister staarde
en dat altijd zal doen
dat het niet beter wordt dan dit
dat ik maar blijf zwemmen
dat ik je niet zag, niemand zag
zo bang was ik

dat alleen ik je zo zag
hoe je was, en je veranderde
in de tijd veranderde je
en je nam je met je mee
en ik verloor je uit het oog

nu snap ik je niet meer
iets'en zijn gepasseerd
aardverschuivingen, wervelwinden
bewegingen
je bleef zo niet over

i read your words, all your letters on pages
written in order like no one else can
they make me feel whole, so alive and weightless
so i hurt myself over alright, again

you’re a girl in my dreams, the one i’ve been seeking
but love is not right and turns around
you can’t match the ideal, be the completion
and i’m not your one, the love you found

ithurtsithurtsithurtsithurts
why is it all so hard?
i still love you, i still love you
but all we are is miles apart

ik zou willen dat het stopte
zo graag
maar ik blijf door een bos wandelen zonder kompas
ik plak geen pleisters, maar krab aan de wonden
ze blijven open, gaan niet dicht
ik wil niet alleen zijn, niet meer
en er is geen andere manier dan dat

ik ben de bloem die groeit wanneer ze mensen ziet
en die krimpt wanneer ze alleen is
die bloeit wanneer ze verliefd is
en wederom sterft wanneer verdriet
elk jaar door, de seizoenen passerend

het voelt zo
het voelt zo alsof ik zo lang in het donker ben geweest
in het donker heb gezeten
alleen
en nu met een voet buiten de deur
ik zie niks meer
alles is licht en ik zie niks
verblind nog door het donker
ik weet niet meer wie, of hoe lief te hebben
en ik heb geen fucking idee waarom.

waar ben je heen? waarom
waarom spreek je niet tegen me, waarom
de stilte is moordend
ik weet niet wat ik moet
tastend in het donker
zo voel ik me

ik wil soms gewoon even met mijn hoofd op je schouder
gewoon naast je zitten, niks anders
geen handen vasthouden of iets zeggen
alleen zitten, je geur ruiken,
wegdommelen op het ritme
van je halsslagader
niks meer, niets.

"dat miserabele beest, drama, nadert."

ik denk soms aan alles wat ik me inbeeldde:
het handen vasthouden, samen in een bed slapen en alleen
maar slapen, de lieve woorden, het samen horen
bij elkaar.
is het niet treurig dat ik dat nog doe?
schrijf ik niet naar een droombeeld, in plaats van jou?
of droom ik van een geschreven beeld?
wacht ik nog steeds op je, of heb ik
al maanden geleden opgegeven? toen ik zo
nodig op haar moest jagen?

ik slaap op drijfzand
ik zak langzaam weg in de aarde
ik zit vast op een plek en ik kan niet weg
ik slaap op drijfzand en ik zink naar de bodem
hoe ver moet ik nog?
hoe ver tot de zwaartekracht van mij wint?
ze zei, "wacht maar, blijf ademen"
ademen voor wie?
ondertussen blijf ik vallen, zinken
en ik weet niet waar ik land

we are the universe.

heb je soms ook dat je zo diep in gedachten zinkt
dat je vergeet hoeveel er is?
hoeveel mensen er eigenlijk zijn op deze kleine aarde?
we zijn net sterren, we zijn met zoveel.
en iedereen heeft zijn plek.

we are the universe.

werkelijk. niemand heeft echt
al die schoonheidsproducten nodig.
alle dingen waarvan je denkt dat ze mooier maken.
maar kijk eens in de spiegel.
naar jezelf en iedereen om je heen.
we zijn toch best mooi, iedereen?

soms wil ik niet meer. ik voel je nog overal, niet alleen op m'n huid. maar je komt niet terug, niet zo. en ik mis je zo. en dan denk ik over alles wat had kunnen gebeuren. wat we hadden kunnen worden. en dat zal nooit gebeuren.

het was niet de schok of de pijn of zelfs de teleurstellig. maar het worden afgespleten van de fantasie en het zweven zonder touw naar het vaste land. ik weet niet waar ik val zonder een houvast. dat angstige gevoel is het scherpst van allemaal.

doe je ogen dicht
dan zie je het meeste licht
dan breekt de zee
en voel je je even licht

dan zal je roepen
maar je spreekt nog niet
zo is het begin
van serenades, een droevig lied

onuitgesproken, niet gevoeld
met opzet, maar onbedoeld

Haas op wieltjes.

Het eendje ziet een haasje.
Het haasje zit in de kar.
Het kan niet lopen.
Dat is niet zielig, zegt haasje.
Ik kan hard rijden.
Ik ben een haas op wieltjes.

je danste als een sneeuwvlok op de wind
zonder einde of bestemming in de wind
dan maak je sprongen door de wind
en je verdwijnt, de wind achterna
de winter en zomer voorbij.

ren over het gras, verplaats je voeten
dans honderd rondjes, spring in de nacht
geloof in de waarheid, vergeet het besef
zodat de winter gaat en de lente wacht

gedachtenspinsels draaien rond
maken pirouettes, vallen vrij
maar wanneer ze loskomen
wordt wij gewoon weer jij.

soms voel ik me net je schaduw
ik ben er maar je ziet me niet
en ik volg je op de voet
ookal

weet je dat niet
en dan ben ik er en ik ben
onzichtbaar
te bekijken maar niet te zien

ik lijk grijs maar ik voel zoveel
niet evenveel
teveel
en toch juist weer te weinig

ondergesneeuwd

witte huizen, witte wegen
witte bomen, witte regen
witte ramen, wit kozijn
witte flitsen zonder pijn

witte lampen, wit gebouw
witte spoorweg leidt naar jou
de lente komt, de sneeuw dooit
gevoelens ondergesneeuwd
ik zie je nog,
ooit

spoken

overal zie ik je, tegelijk en één voor één.
dan knipper ik even en ben je weer weg en raak ik even verdrietig.
je was hier in dit bed. vier uur lang, tweehonderdveertig minuten, ongeveer.

plotselig was je dan weg, en ik zocht naar een briefje, maar geen afscheidsnotitie. niet zoals ik.

nu zie ik je nergens meer, alleen nog maar verbeeldingen. ik wacht en ik huil, maar je komt niet meer terug.
niet op die manier.

over

afscheid is zo
bitter zoals het hoort
en pijnlijker dan gedacht
ik weet niet wat gebeurt
ik wil kunnen ademen
en ik wil u bij mij houden

en het gaat niet

de afwachting is altijd leuker dan het zijn. altijd? bijna altijd. maar dat weet je pas als beiden gebeurd zijn. alleen dan zit je in een kuil.

is het leven geen roetsjbaan van emoties? een mens voelt zoveel en wil zoveel, maar denkt te weinig en beseft soms niet alles wat er gebeurt. over 17 uur.

loop maar naast me,
niet over me heen.
dan komen we allebei
tot ons recht.

wij zijn ons eigen veiligheid,
ons eigen veilige ford.
soms wou ik dat je ietsje minder was,
een beetje dichterbij.

loop maar naast me,
niet over me heen.
omhels me even,
geloof me dat ik alles meen.

Soms moet je verdwalen,
om de juiste weg te vinden.

Verdrinken in het ritme,
om opnieuw adem te halen.

Alles laten varen,
even van de kaart,

zodat zelfs de evenaar,
jouw tocht niet evenaart.

– J.A.

soms en vaker

voel je zoveel
wil je zoveel
hoor je zoveel

heb je wat je wil verliezen
raak je kwijt wat je wil houden
vergeet je wat belangrijk is
zijn wij het enige wat er nog toe doet

ren je op me af
komt mijn stem weer terug
begraaf ik mijn gezicht in je haar
verlies ik mezelf uit het oog

kom eens bij me, kruip onder m'n arm.
huil, slik en lach.
haal maar diep adem en zucht diep uit.
dan lopen we samen een rondje om de aarde, vergeten wereldse grenzen en volgen we rivieren terug naar van waar we kwamen; uit de diepte, en niet van de berg.

ik ben de sneeuw, jij de storm
ik het behang, jij de muur
ik ben er, en het voelt alsof ik je blokkeer.
als ik weg ben, dans je vrij.
maar als jij weg bent, vlieg ik rond
zonder anker of een koord
zonder richting of een kompas
niet totaal verloren,
maar genoeg om weg te zijn

kom maar terug
lachen, en vooral leven
ik ben vlak achter je,
de lente afwachtend.

paper world

allemaal gevangen in een papieren huis,
papieren stad, papieren wereld.
papieren kantoren langs papieren wegen,
papieren feestjes, papieren hart.

karton of 180 grams?
crêpe papier of papier maché?
fotopapier of gerecycled?
gevouwen of gesneden?
betekend of beschreven?

een klein kamertje met een lavendel muur en een geblokte ruit.
een rood hoeslaken en een zwartwit dekbed.

ik deed m’n ogen dicht en ik sliep, niet meteen, maar zo.
het was donker, stil en ik miste je meteen.

ik ontwaakte en ik zag zo twee ogen.

je lag naast me, op een ander matras maar in hetzelfde bed.
klaarwakker was je, ik zag je kijken vanaf mijn plek.

ik draaide mijn hoofd en wierp een blik op het geblokte straatlicht.
een zucht viel en je haalde een hand door mijn haar.

ik sloot mijn ogen en we lachten, stilletjes, de nacht intact.
je was een dagdroom, maar nu ben je het sterrenbeeld.