er waren tijden dat ik geobsedeerd was door droombeelden en fantasiëen. plaatsen werden bedacht, citaten gedroomd, mensen waren illusies, en de liefde die ik zag, was er niet. niets was echt zoals het was. ik werd er hoopvol en verdrietig van, en telkens tuimelde ik in mijn eigen valkuil. ik vluchtte weg uit te realiteit in mijn hoofd. 

ik probeer nu voor een keer niets te romantiseren, voordat ik mezelf niet meer geloof en voordat ik weer verstrikt raak in het alsof. nu voel ik twijfel en angst. kan ik dit wel? kan ik dit aan? is de realiteit niet te hard voor mij, of nog erger: ben ik niet te gevoelig voor de realiteit? 

ik bedenk werelden bij mensen en maak van blunders mooie dingen. daar ben ik goed in, maar kan ik omgaan met de realiteit? ik wil ook wel over haar schrijven, maar het lukt niet.

telkens als ze  – nee.

er is iets – nee.

in haar ogen – nee.

ik loop vast en het klopt niet. ik kan die waarheid niet opmooien en ik kan er niet omheen. er is euforie, angst, radiostilte en frustratie. er is het rollen van twee ogen, het wakkerliggen voor het slapen, het wachten op haar en het eindeloze hopen op het iets.