het voelt zo
het voelt zo alsof ik zo lang in het donker ben geweest
in het donker heb gezeten
alleen
en nu met een voet buiten de deur
ik zie niks meer
alles is licht en ik zie niks
verblind nog door het donker
ik weet niet meer wie, of hoe lief te hebben
en ik heb geen fucking idee waarom.

waar ben je heen? waarom
waarom spreek je niet tegen me, waarom
de stilte is moordend
ik weet niet wat ik moet
tastend in het donker
zo voel ik me

ik wil soms gewoon even met mijn hoofd op je schouder
gewoon naast je zitten, niks anders
geen handen vasthouden of iets zeggen
alleen zitten, je geur ruiken,
wegdommelen op het ritme
van je halsslagader
niks meer, niets.

"dat miserabele beest, drama, nadert."

ik denk soms aan alles wat ik me inbeeldde:
het handen vasthouden, samen in een bed slapen en alleen
maar slapen, de lieve woorden, het samen horen
bij elkaar.
is het niet treurig dat ik dat nog doe?
schrijf ik niet naar een droombeeld, in plaats van jou?
of droom ik van een geschreven beeld?
wacht ik nog steeds op je, of heb ik
al maanden geleden opgegeven? toen ik zo
nodig op haar moest jagen?

ik slaap op drijfzand
ik zak langzaam weg in de aarde
ik zit vast op een plek en ik kan niet weg
ik slaap op drijfzand en ik zink naar de bodem
hoe ver moet ik nog?
hoe ver tot de zwaartekracht van mij wint?
ze zei, "wacht maar, blijf ademen"
ademen voor wie?
ondertussen blijf ik vallen, zinken
en ik weet niet waar ik land