waarom is het zo lastig
jezelf los te scheuren van het willen?

ik wil een lief, maar ik wil gelukkig alleen zijn
ik wil weg, maar ik ben bang voor het nieuwe
ik wil niet zijn wie ik ben...
ik kan alleen maar zijn wie ik ben

ik hoop op zoveel, maar ik mag niks verwachten
het leven is geen fucking loterij
met elke dag een wonder op je ticket
ik denk erover na en dan voel ik me dom,
verward en honderdvijftig jaar oud

waarom is het zo lastig?

soms verdwaal ik
in woorden, gevoelens
op paden
zie ik mezelf nog?
ben ik er nog?
zie jij me nog
onzichtbaar zijn?
je verliest
je verloor
ik ben zo geworden
was ik ooit zo
we waren hoe ik ben
ik ben
ik was
ik adem
en jij ademt
jij bent daar
ik struikel en ik hou mezelf vast

en jij bent er niet

deze plek is een thuis

en jouw ogen zijn de vloer,

verdwijnen onder mijn voeten

markeren stappen als een spoor

de lucht is een land

en jouw naam is de grens,

de letters getrokken

voorzichtig langs de rand

de tijd is een klok

en jouw handen zijn de wijzers,

wijzen me momenten

maar niet de tijd zelf

de aarde is een wereld 

maar ik ben zomaar iemand

een bescheiden klein persoon

een bekende door en door

voor een keertje in het engels.