al bijna twee jaar hier aan het woord. soms wou ik dat iemand me in de reden viel. mijn keel wordt soms schor, en af en toe verlies ik mijn focus, zie ik dingen niet meer scherp.

wie jullie ook zijn: dank voor het blijven lezen, het was een bewogen tijd.
veel liefs voor 2015.

ik zit in oostenrijk in een kamer die niet van mij is. voor het raam hangt een slinger kerstlichtjes, achter het raam worden de straten en daken gewit met sneeuw. grijze wolken zijn tot straatniveau gezakt en de berg tegenover ons lijkt te zijn verdwenen.

aan tafel worden kersthapjes geprepareerd en een maaltijd in de oven gestoken en stiekem, heel stiekem, wou ik dat ze hier kon zijn. soms niet. nu wel. 

voor ik ga slapen, denk ik vaak aan haar. ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier gebeurt het de laatste tijd gewoon.

soms vraag ik me af wat ze dagelijks doet. wat ze in haar thee doet of waar ze op verloren momenten over droomt. hoe ze haar naam zegt en wat ze ziet als ze haar ogen sluit.

amai. verzot. schat.

soms denk ik haar wil kussen. soms figuurlijk, af en toe oprecht. soms alleen om te kijken wat er zou gebeuren, maar altijd met liefde. ze lijkt een soort zon die bij mijn maan past, hartwarmend en niet te doven en ik sta in haar lichtstraal. 

ik hou van haar, vaak als een zus, soms als iets onbenoembaars en dat voelt misschien wat raar. en tussen mij en haar voelt het zo logisch. zo vanzelf sprekend, net als het feit dat de lucht altijd blauw is, de oceaan zout en de zon elke dag wel ergens opkomt. 

niet altijd hetzelfde, maar toch zo vanzelfsprekend. verweg over de grens, maar altijd dichtbij me.

uitgegumd

zes jaar geleden was de eerste keer dat we met elkaar praatten. vier jaar geleden kenden we elkaar zo goed. drie jaar geleden lag ik naast je op jou bed, niet slapend maar niet helemaal wakker. ik had mijn hand in je haar en we zeiden niets, maar jij wist het en ik wist het: dit was een doodlopend zandpad, niet de eindeloze snelweg waar ik van gedroomd had (en jij misschien ook niet). een jaar geleden kwam je hier plotseling, vier dagen lang. uit het niets sliep je naast me op een matras op de grond en dat was het. daarna ging je weg met weinig woorden en een vluchtige knuffel. nog nooit hadden weinig gebaren zo veel betekend.

een jaar later in november draai ik me om in mijn bed. ik lig wakker en ik denk. waarde, tijd en geld en nog honderd andere dingen hebben we in deze vriendschap gestoken. het voelt een beetje als een uitgegumd verhaal. nu is het over, en niet eens officieel. zomaar, zijn we uit elkaar getrokken door de tijd als twee helften uitgekauwde kauwgom. de slierten hangen nog als futloze verjaardagsslingers, maar we zijn niet meer zo samen.

het besef beukt tegen me aan als de wind tegen de ramen op dit moment en ik druk mijn ogen dicht. ik besef dat niets voor altijd is, ik besef dat jij nooit de perfecte beste vriendin was, ik besef dat we te veel uit elkaar zijn gegroeid om ooit weer samen geplakt te worden en ik besef dat ons einde niet ook mijn einde hoeft te betekenen. de volgende dag vertel ik het aan mijn (nu) beste vriendin, degene die ik nu nog over heb. ze zegt dat ze me gelooft en met me meeleeft. dat ze sebiet zichzelf vanuit antwerpen naar mij wil toe teleporteren, mojito's voor me wil schenken en samen met mij high school musical wil kijken. dat het kwijtraken van beste vrienden altijd hard aankomt en dat alles ooit beter zal worden. ooit.

soms vergeet ik liever dat ik besta,
zoals vandaag
dan ik schrijf mijn naam in raamcondens,
maar veeg hem beschaamd weg
ik kijk in spiegels,
maar schud mijn hooft en kijk de andere kant op
ik schrijf fictie en ik schrijf wel aardig,
maar niets klinkt zoals zou moeten
en ik zie het in pixels op mijn scherm:
ik ben weggeknipt uit je leven
niets is zoals het hoort en alles is zoals het was.

ik was ooit een vriendin,
een lief en een beste vriendin.
ik had een meisje en een cariad.

nu zijn er 22 maanden verstreken
en heb ik geen van beiden meer.
alleen nog een kat en een beste vriendin.

en ik ben stiekem veel gelukkiger.

your words

my love

were lost

in the sea

set apart

like you

and me

een maandag

rauwe lucht

grijze wolk

jouw ogen

doorboren

de mijne

alcohol

vloeit minder

verdoofd

op den duur

ik zou honderd keer liever dood zijn dan opnieuw verliefd.

ik zit in de auto en ik rij. aan me voorbij trekken kalme landschappen: bossen, velden en een lange weg. ik denk zestien dagen terug. dat was het einde van een langdurige chaos. soms voel ik spijt. dat het zo snel over moest zijn, dat het zo moest lopen. achteraf maakt het niets uit. mensen groeien uit elkaar, hebben ruimte nodig en tijd. alles gebeurt en er is niets aan te doen. het leven vloeit langs als het landschap buiten de auto. ik doe mijn ogen dicht terwijl daft punk verder speelt. de zomer raast voorbij. het is oké.

als je het van verweg bekijkt, lijkt liefde op zich best wel op een gloeilamp. 

een warm en helder licht tot je het glas aanraakt en je je huid verbrandt: een honderdste van een seconde die je ruilt voor een half uur lang met een brandende vinger zitten, waarna een blaar overblijft.

liefde geeft geen blaren, tenzij je onoriginele metaforen bedenkt, zoals ik. dan kom je te dicht bij, schroeit het schild weg en is het wachten tot het over gaat terwijl de tijd lekt.

families zijn gemaakt van elastiek
soms raken mensen bij elkaar
soms worden mensen weggetrokken

mijn vader en mijn twee zusjes hebben geen stilte nodig
maar een goede klap in hun gezicht
tegen de woede, arrogantie en gekheid

mijn moeder ziek op bed met griep
ze heeft een knuffel nodig
tegen alles in dit huis misschien

vijf uur 's ochtends. probeerde drie uur lang te slapen maar ik kwam er niet in. wel voel ik me doodvermoeid, alsof mijn hoofd een burnout heeft en ik vastgelopen ben. buiten houden vogels al lange gesprekken. geen idee waarover, ik spreek geen merels. draai ik mijn hoofd naar links, dan zie ik een sliert kerstlichtjes. vier doen het niet meer, maar ik weet niet hoe ik ze moet vervangen. rechts zie ik de beer die ik ooit met kerst in een ziekenhuis kreeg, en een fles water. 

ohja, ik heb keelpijn. daarom. ik zing niet met vogels mee, ik kan niet vragen hoe ik lampjes moet inschroeven en ik praat niet meer met mijn beer. vastgelopen.

welterusten.

because i do

whispered dreams and echoes in the dark
throwing tantrums at night for a goddamn
piece of death between my frozen-in-motion
lips that mouthed the three words in the living

i need you
because i do

i pressed the tips of my fingers to my eyelids until
i saw phosphenes and everything hit me like a bullet
so i sucked oxygen inward as if drowning and then i 
realised i needed you even more than that

more than the oxygen that kept me alive and alone
more than the blood that fills my veins and whole heart
more than the alcohol that fucks my liver and lifts my head
more than that what makes time move forward
more than damn gravitation that has the earth turning
more than whatever it is that makes me think at all

i need your hand on my back to keep me steady
i need you talking to me like i’m real and i’m here for you
i need you walking beside me in the alleyways of town
clenching my hand in case this is over too soon
i need your hair stroking my cheek like it used to
i need your eyes on me in all the ruddy colours they are
i need you with all your laughter, cries, fuck ups, frustration,
caresses, shame, fears, dreams, echoes, tantrums and lips

you and i

it’s engraved in our skin
that’s why.

ik wil geen terrasjes pakken of park hangen

ik wil niet alleen drinken om half twee 's nachts met patti smith op
ik wil niet als gesellotape'd lichaam naar sicilië
ik wil vandaag geen uitgedroogde tulpen op tafel in rum

ik wil alleen maar een bevestiging

weten dat het nog echt kan

weten dat het nog bestaat

weten of ik het echt ben

en of je me ook mist

zoals ik jou nu
en altijd mis

dertig minuten lag ik stil en wakker,

zwevend tussen zorgen en slaap betrapte ik me erop dat ik aan je dacht

ik draai me om en ik zie je gezicht

ik stomp mijn kussen en ik hoor je stem

je volgt me terwijl ik probeer weg te gaan

drie jaar lang al en ik kom er niet uit

ik verleg de deken en dan ruik ik je

ik draai me weer om en herinner me je lichaam,

warm tegen de mijne,

armen om me heen gekruld,

zouden we dat ooit weer hebben? het gaat maar niet weg bij mij

stilte

gegeven
verhalen

beschreven

passen

verzwegen

glimlach

gebleven

stel je voor

op een dag

zal ik liggen

hier in amsterdam

op de koude

stenen op de

dam en dan

zal ik wijn

en wodka drinken

uit hun flessen

warm in mijn

bloed op straat.

het zou niet

zo makkelijk moeten

zijn om je

over te geven

aan je eigen

verdriet en eenzaamheid

niet zo makkelijk

zoals het nu

altijd is geweest.

a movement, a sun

one glass of vodka to devour
two kisses and an intimate hug

three punches in the face

four cigarettes for all moments i fled


five minutes without your hands on me

six dried flowers under my bed 

seven days of suffocation 

eight matches drifting in the bowl


nine short blinks with your bright eyes 

ten fingers holding stones in cups

eleven photos on the bulletin board
twelve slow steps turn to echoes


thirteen unlucky girls in line

fourteen melodies haunting my sleep

fifteen eyes demand your attention

sixteen drunk doves shifting in my arms

23/04

soms wou ik dat ik niet kon denken
dan hoefde ik me geen zorgen te maken
of ik verkeerd,
vernederd,
angstig,
levend,
of zelfs verliefd was

we blijven rond cirkelen
in dit patroon
dus elke dag voelt als de volgende
en die zonsopgangen zijn hun charme kwijt,
maar ik wil niet denken
ik wil niet denken als ik een
en zo'n erge
lafaard ben

ik durf je de waarheid niet te geven
want ik wil dat beeld niet kapot maken
zelfs al is het volledig onwerkelijk,
ik vertrouw het mezelf niet toe
om ook maar iets met je te doen
en als ik dat niet kan
kan ik er niet tegen eraan te denken

dat is 
hoeveel
ik denk
dat ik
je wil.

nee, wacht

vergeet alles wat ik zei

dat was idioterie

het is helemaal niet goed, dat ik niet weet wat dit is

ik kan er niet tegen en het maakt me gek

hoe langer je weg bent,

hoe meer ik denk

dat ik je mis

en ik probeer me ook niet af te leiden

maar elke keer beland ik weer bij jou.

dus wat is dit dan?

ik snap het niet, alsof ik plotseling dom ben

hoezo kan het leven niet concreet zijn?

dat er voor mij op een briefje geschreven wordt hoe dit zich zal afspelen,

waar het toe leidt,

en wat het is.

oh, verwarring.

soms denk ik dat ik alleen maar schrijf omdat ik het wil kunnen.

soms voel ik heel weinig en schrijf ik heel veel... maar soms voel ik heel veel en schrijf ik heel weinig.
alleen omdat geschreven tekst het niet kan omvatten. dan raak ik op en loop ik leeg. alsof woorden opraken, terwijl dat niet kan. ze kroppen zich juist op totdat ik huil.

best een tragische cirkel waar ik in rond blijf draaien.

het nederigste gebaar

het nederigste gebaar wat je kunt doen 

is iemand terugbrengen naar de

puurheid die ze echt zijn.

vergeet de vorm van de neus

vergeet de kleur van de ogen

vergeet de boog van haar taille

vergeet de tattoo op zijn arm

vergeet de onnodigheden

alleen op deze manier

zul je volledig van iemand houden,

oprecht en precies zoals diegene bestaat.

hersenschudding

deze wereld is zo vermoeiend

a rommelig spinnenweb

je doet me voelen alsof ik door midden splijt

ik heb zelfs nooit om je gevraagd

maar ik kan je niet verliezen

je bent de atlantische oceaan drooggelegd

je bent fluisterend vuurwerk in de zomer

je bent een kat die liedjes in C# blaft

je bent de tijd die achteruit tikt

je bent cellen die samenvloeien in plaats van delen

je bent een boek geschreven in interpunctie

je bent iets wat ik niet kan begrijpen

en eerlijk waar

      daar schrik 

       ik nog het 

            meeste

                van.

ik vroeg het.
ik was doodzenuwachtig en ik vroeg het.
"ja, lijkt me leuk," antwoordde ze,
terwijl ik in cirkels mijmerde.

was achteraf nergens voor nodig.

ik weet ook niet precies wat het is
of wat ik nu voel
maar misschien is het wel
beter zo.

waarom is het zo lastig
jezelf los te scheuren van het willen?

ik wil een lief, maar ik wil gelukkig alleen zijn
ik wil weg, maar ik ben bang voor het nieuwe
ik wil niet zijn wie ik ben...
ik kan alleen maar zijn wie ik ben

ik hoop op zoveel, maar ik mag niks verwachten
het leven is geen fucking loterij
met elke dag een wonder op je ticket
ik denk erover na en dan voel ik me dom,
verward en honderdvijftig jaar oud

waarom is het zo lastig?

soms verdwaal ik
in woorden, gevoelens
op paden
zie ik mezelf nog?
ben ik er nog?
zie jij me nog
onzichtbaar zijn?
je verliest
je verloor
ik ben zo geworden
was ik ooit zo
we waren hoe ik ben
ik ben
ik was
ik adem
en jij ademt
jij bent daar
ik struikel en ik hou mezelf vast

en jij bent er niet

deze plek is een thuis

en jouw ogen zijn de vloer,

verdwijnen onder mijn voeten

markeren stappen als een spoor

de lucht is een land

en jouw naam is de grens,

de letters getrokken

voorzichtig langs de rand

de tijd is een klok

en jouw handen zijn de wijzers,

wijzen me momenten

maar niet de tijd zelf

de aarde is een wereld 

maar ik ben zomaar iemand

een bescheiden klein persoon

een bekende door en door

voor een keertje in het engels.

nog een keer de zweefmolen

soms voel ik me alsof ik zweef

zeg maar, dat je alles hebt en toch niets hebt, dat gevoel

alsof je in een zweefmolen zit, en toch sta je op de grond

een bizar idee maar zo voel ik me

ik moet het voorbij laten gaan, maar ik blijf vast steken

ik moet het loslaten, maar mijn hand zit vast verkrampt

ik moet het accepteren, maar mijn hoofd vindt van niet

hoe doe ik dit? 

hoe?

is er een geheime regel die ik niet ken en dus niet kan toepassen? 

een soort geheim ritueel onder ons zwevers wat ik nooit heb geleerd omdat ik de verkeerde wegen neem?

ik weet het niet. en wanneer mijn beste vriendin zegt "je verdient het zo een lief te hebben", wil ik haar zo graag geloven.

ja, geloven dat het vliegtuig aankomt, doe ik, al sterf ik ervoor. 

maar stiekem voelt het allang alsof het vliegtuig onderweg verongelukt is. 

tja, wat doe je eraan? 

verhalen over romances, en uiteindelijk gaat alles over. het moet haast wel natuurlijk zijn. jij schrijdt voort, en jij ook. en ik nu eindelijk ook. ik was echt vergeten hoe het voelde. 

verliefd zijn is net als wijn drinken. pas als je het weer doet, weet je hoeveel je het hebt gemist.