al·leen·staand (bijvoeglijk naamwoord)

ik schrijf hier vaak dat er weinig dingen zo afgrijslijk zijn als de liefde. misschien schrijf ik er ooit genoeg over dat ik ooit bekwaam ben om liefdesfilosoof te worden en lezingen te geven in een obscure tent op lowlands, wie weet.

ik heb zo'n gruwelijke hekel aan de liefde dat, wanneer ik er te lang over peins, ik hoofdpijn krijg en een lange tijd naar hersenloze tv – bijvoorbeeld say yes to the dress – moet kijken om tot rust te komen.

ik haat het wanneer mensen elkaar grondig op straat aflebberen zodat ze mondinfecties kunnen voorkomen. (of nog erger: aansteken!)
ik haat het dat telkens wanneer ik er met iemand iets leuks van probeer te maken, het voorspelbaar tragisch afloopt.
ik haat het dat ik nog steeds single ben.
ik haat valentijnsdag, dat totaal gruwelwaardig is voor iedereen die single en cynisch is.
ik haat het wanneer mensen zeggen dat "mijn tijd nog wel komt", "de ware juist verschijnt wanneer je dat het minst verwacht" en "ze niet snappen hoe ik nog single ben". die mensen zijn daadwerkelijk vermoord door cupido.

en er is een verklaring voor dit alles:
doordat ik zo lang onsuccesvol in de liefde ben geweest, ben ik het gaan verafschuwen. ik ben er zo schuw en bang voor geworden de afgelopen jaren. een klein kind in een oorlogsgebied dat vreest voor weer een terroristische aanval. alleen in de krochten in mijn hart weet ik dat het onvermijdelijk is.
heb ik geen relatie? dan verlang ik er natuurlijk naar een. alleen zodra het te dichtbij komt, krijg ik last van bindingsangsten omdat ik er vanuit ga dat het toch weer snel uitgaat. (ik geloof dat dus eigenlijk verlatingsangsten zijn, maar ik heb het niet feitelijk gecheckt). ik gruwel van kussende mensen op straat omdat ik diep van binnen het mis, en ik zou zo graag bloemen voor iemand kopen. alleen heb ik dus geen lief. een normaal mens zou kunnen zeggen dat ik bitter ben geworden.

ik hoor vaak van veel mensen die in een relatie zitten dat ze hun alleenstaande leven missen. dat ze jaloers zijn op mensen die hun lekkere bed helemaal voor zichzelf alleen hebben, geen ruzie hebben over ikea-kasten die gefixt moeten worden, en op vakanties kunnen gaan en staan waar ze willen.

tijd voor wat opheldering om deze jaloersheid tegen te werken.

ja, het is inderdaad zo dat het single-leven bestaat uit die genoemde dingen, en als je geluk hebt ook uit leuke sjans op feesten. in mijn geval is dat helaas niet zo, want ik weet niet (of heb nooit geleerd) hoe je moet flirten. geen idee. daarbij ben ik vaak te moe om van mijn ruime bed te genieten, heb ik al te veel meubels om te plaatsen en – nou ja, alleen op vakantie gaan is inderdaad aan te raden. maar dat is ook het enige voordeel.

nee, voor de rest is alleen zijn geen pretje.
ik ben er cynisch maar bang van, en nog steeds alleen.

what they did yesterday afternoon

"...
later that night
i held an atlas in my lap
ran my fingers across the whole world
and whispered
where does it hurt?

it answered
everywhere
everywhere
everywhere."