al bijna twee jaar hier aan het woord. soms wou ik dat iemand me in de reden viel. mijn keel wordt soms schor, en af en toe verlies ik mijn focus, zie ik dingen niet meer scherp.

wie jullie ook zijn: dank voor het blijven lezen, het was een bewogen tijd.
veel liefs voor 2015.

ik zit in oostenrijk in een kamer die niet van mij is. voor het raam hangt een slinger kerstlichtjes, achter het raam worden de straten en daken gewit met sneeuw. grijze wolken zijn tot straatniveau gezakt en de berg tegenover ons lijkt te zijn verdwenen.

aan tafel worden kersthapjes geprepareerd en een maaltijd in de oven gestoken en stiekem, heel stiekem, wou ik dat ze hier kon zijn. soms niet. nu wel. 

voor ik ga slapen, denk ik vaak aan haar. ik weet niet waarom, maar op de een of andere manier gebeurt het de laatste tijd gewoon.

soms vraag ik me af wat ze dagelijks doet. wat ze in haar thee doet of waar ze op verloren momenten over droomt. hoe ze haar naam zegt en wat ze ziet als ze haar ogen sluit.

amai. verzot. schat.

soms denk ik haar wil kussen. soms figuurlijk, af en toe oprecht. soms alleen om te kijken wat er zou gebeuren, maar altijd met liefde. ze lijkt een soort zon die bij mijn maan past, hartwarmend en niet te doven en ik sta in haar lichtstraal. 

ik hou van haar, vaak als een zus, soms als iets onbenoembaars en dat voelt misschien wat raar. en tussen mij en haar voelt het zo logisch. zo vanzelf sprekend, net als het feit dat de lucht altijd blauw is, de oceaan zout en de zon elke dag wel ergens opkomt. 

niet altijd hetzelfde, maar toch zo vanzelfsprekend. verweg over de grens, maar altijd dichtbij me.