ik had de ergste nacht. ik lag in bed en het moment dat ik de deken over me heen trok, werd ik overspoeld door angst. waarvoor? ik heb geen idee. ik kon niet slapen, starend naar de plek waar normaal gesproken de digitale tijd op de magnetron tikt. die dek ik altijd af, omdat het zo fel is. ik draai op mijn linkerzij, rechterzij, rug, bijna-buik, maar het helpt allemaal niet.
ik pak mijn gitaar maar van de bank, een van de weinige dingen die me kalmeert,

als ik zes uur later wakker word, heb ik naar gedroomd. over iemand die ik ken die dood is, die plotseling gewelddadig was geworden. angst. en ik moet naar de wc.

drie en een halfuur later ontwaak ik nogmaals, dit keer weer van een verontrustende droom. terrorisatie, evacuatie, frustratie. verdwaling. al die dingen tegelijk en ik wist niet wat ik moest doen.

het valt mij altijd op hoe en hoeveel mensen naar iets kunnen verlangen. het is bijna een soort fascinatie, maar ik vind de verhouding tussen verlangen/bezitten zo'n bizar interessant iets, dat ik het tegen vrijwel iedereen die ik ken al eens genoemd heb.

mensen verlangen over het algemeen graag naar dingen. hoe dan? waarschijnlijk door dat natuurlijke oergevoel wat in ons zit, ons zegt dat het nooit genoeg is. nooit. het is datzelfde gevoel dat ervoor zorgt dat mensen blijven verbeten en hard blijven werken om te krijgen wat ze willen. vaak betreft het geld of goed eten, maar in feite kun je overal naar verlangen. een nachtje goed hard gaan, de nachtelijke kapsalon erna.

vooral verlangen naar niet-fysieke dingen is wat me echt boeit, juist omdat je daar geen direct voelbaar of zichtbaar resultaat bij kunt krijgen. verlangen naar verliefd zijn is één ding, maar wanneer weet je of het echt zover is? verlangen naar het gevoel van een feest van twee jaar geleden is iets wat zich nooit meer in precies díe essentie gaat voordoen. verlangen naar 'een toekomst waar...' of 'de dag dat...' is zo waterdicht als een vergiet met extra lekgaten. dit soort verlangen voelt voor mij zo erg uitvergroot in het leven dat het bijna het normale niveau van gevoel ontstijgt en op zichzelf net zo groot wordt als het concept van 'gevoelens' en 'verstand'. vaker dan eens heb ik ook het idee dat mensen veel nonchalanter doen over verlangens dan ze daadwerkelijk voelen. "was ik maar niet meer single... nou ja... het gebeurt..." ik wil mijn rechtervoet erom wedden dat dit wellicht 1% van de waarheid weergeeft vergeleken met de 100% die in die woorden "nou ja het gebeurt" zit gepropt. zoveel meer is het. niemand vind het zomaar even jammer dat 'ie single is, hoe casual het ook wordt gegromd. dat moet toch ergens vandaan komen?

ik stel me voor dat als een mens een grot was, dat verlangen dan een ondergrondse rivier was, en geen rustige ook. een onderstroom. 9 van de 10 keer geraakt een mens daar net het nuchtere hoofd niet bij, maar zo eens in de zoveel tijd zak je af naar die rivier omdat je het water even wil aanraken. dan is het altijd de kunst om niet er niet in te worden meegesleurd en jezelf weer op het land te hijsen, hoe moeilijk het ook is.

ouder worden

tijd voor een directe post.

ik wil hier eens schrijven, dit keer niet over liefdesperikelen, maar over ouder worden en dat erkennen. of eigenlijk het niet durven te erkennen. ouder worden valt onder vergankelijkheid en is een van die dingen waarvan je niet kunt voorkomen dat ze gebeuren. elke nanoseconde wordt je ouder, hoewel ik daar weinig van merk. nu ik terugkijk op de afgelopen vijf jaar is er wel choquerend veel gebeurd. ik ronde een opleiding af, stopte met een opleiding, twee banen begonnen – een vrijwillige en een betaalde, nieuwe vrienden gevonden, oude vrienden achtergelaten, liefde gevonden en liefde gelaten, gejankt, gedanst, gelachen, gedronken, gefrustreerd in bed gewoeld boos en verliefd geweest op de wereld. al die dingen.

ik ben niet bang voor ouder worden. in tegendeel, ik kijk er ergens wel naar uit. ik ben zo'n iemand die graag luistert naar de persoonlijke filosofieën van mensen, en velen zeggen dat ouder worden als een bevrijding kwam. geen stompzinnige twijfels meer over van-alles-en-nog-wat, geen persoonlijke crisissen meer over je armzalige liefdesleven; alles leek makkelijker in vrijwel eenieders ogen. daar verlang ik naar, een makkelijk leven waar ik emotioneel stabiel ben en geld heb. 

maar het is gevaarlijk om dit alles te wensen. het spreekt namelijk precies tegen waar ik wèl bang voor ben: een volwassenencliché worden en het plaatje volgen waar vrijwel elke volwassene zich bewust en onbewust aan houdt. dit houdt voornamelijk de volgende dingen in:

• een stabiele baan
• een partner (optioneel)
• een eigen woning op één plek
• een strijkplank
• een trip naar de albert heijn op donderdagmiddag

ik weet niet precies waar die angst vandaan komt. het uniek willen zijn wellicht. dat is iets wat in iedereen zit, en ironisch genoeg ben ik daar geen uitzondering op. (daarom verklaren mensen de liefde ook doormiddel van zinnen als "ik heb nooit iemand zoals jij ontmoet" of "jij bent anders dan alle anderen".)

talloze keren had ik gewenst dat ik graag een of ander bijzonder talent had waarmee ik kon uitblinken op school. dat ik dan werd getipt door een leraar en gescout door een agent en daarmee beroemd werd. schrijven, zingen, dansen, of fotografie zoals geprobeerd op mijn vorige opleiding. niets is daarvan echt gebeurd. wel heb ik nu een baan die ik leuk vind, een huis dat ik mooi vind en ja, koken doe ik inderdaad graag. vergeleken met een leven on the road is dat natuurlijk wel ontegenzeggelijk saai en statisch als maar kan. vast komen te zitten in de stad waar je woont, de kleine carrière die je maakt en de vriendenkring die je hebt, kan ik niet anders beschouwen dan de ultieme dood van je leven. echt. 

een trieste tweedeling is het wel. een spannend en dynamisch leven leiden, maar aan de andere kant ook verlangen naar een vast patroon zonder verrassingen. waarschijnlijk blijf ik ouder worden met die tweedeling voor eeuwig in mijn hoofd geprint, denkend aan de volgende quote:

"when you grow up, your heart dies." – allison, the breakfast club

als ik kon kiezen, was ik liever een heterojongen dan de lesbo.
als ik kon kiezen, was ik liever de koude wervelwind dan de lentebriesje.
als ik kon kiezen, was ik liever dat meisje waarvan iedereen hoopt dat ze ook gay is.
als ik kon kiezen, was ik liever de oorwurm dan de ‘hoe-ging-die-ook-alweer’.
als ik kon kiezen, was ik liever die klap op je wang, dan de passief-aggresieve zucht.
als ik kon kiezen, was ik liever de paardenbloem; alles te verliezen en toch gebloeid.
als ik kon kiezen, was ik liever de eerste op de maan, zwevend over de kraters.
als ik kon kiezen, was ik liever je glitterende t-shirt dan je grijze spijkerbroek.
als ik kon kiezen, was ik liever die lange omhelzing dan de onderkoelde handdruk.
als ik kon kiezen, was ik liever de nachtelijke borrel dan de ongemakkelijke verjaardag.
als ik kon kiezen, was ik liever de lifesize poster dan de snapchatfoto.
als ik kon kiezen, was ik liever de dagdroom dan de nachtmerrie.
als ik kon kiezen, was ik liever al het oneindige van de horizon en het heelal samen.

als ik kon kiezen, was ik liever van de wereld dan de wereld van mij.

eerst proud, daarna pas out

als officieel lesbienne kwam ik al redelijk vroeg uit de kast. toen ik veertien was, om precies te zijn. eerst als bi, daarna als lesbisch. kort na mijn eerste langere verkering van drie maanden, belandde ik op mijn zeventiende bij expreszo. het was alsof ik plotseling een totaal andere wereld was binnengestapt dan waar ik in zat voordat ik erbij kwam. iedereen bleek er vriendelijk, grappig, slim en open-voor-alles. het was in het eerste jaar dat ik voor het eerst naar een gaykroeg ging, voor het eerst op pann was, voor het eerst op de gaypride meevoer. en dat alles voelde als thuiskomen.

in mijn ogen is het dan ook niet vreemd dat ik dacht dat je er alleen bij hoorde als je je heel erg visible was en uitsluitend 'homodingen' deed. dat was immers de allereerste aanvaring met de lhbt-community en ik, onwetend en onschuldig, geloofde dat blindelings.

nu ik daar vier jaar later echter op terugkijk, begin ik toch wat twijfels te krijgen hierover. inmiddels ben ik mijn eigen 2.0-versie geworden. ik heb gayvrienden die helemaal niet bezig zijn met gay zijn en ikzelf ga echt niet meer alleen maar naar pann toe. ik doe ook allang niet meer uitsluitend dingen die met lesbisch zijn te maken hebben.

ik las, ik luisterde en ik zag. en nu stel ik mezelf de volgende vraag: ben ik echt lesbisch als ik mezelf even niet laat zien?

neem bijvoorbeeld een middelbare getrouwde vrouw met een baan op een advocatenkantoor. ze is er pas net achtergekomen dat ze op vrouwen in plaats van op mannen. nu ze het zeker weet, ligt ze al nachten in bed te woelen over hoe ze dit aan haar man moet zeggen na twaalf jaar getrouwd te zijn. is deze vrouw even lesbisch als ik?

natuurlijk is dat zo! lhbt zijn is iets wat je voelt en bent en het is lang niet altijd zichtbaar van de buitenkant. ook al komen ze vaak samen, identiteit blijft iets anders dan uit de kast en zichtbaar zijn zijn twee heel verschillende dingen. niemand anders kan dan ook accurater over je geaardheid oordelen dan jij.

geloof jij dat je bi bent? dan ben je dat.
voel jij meer genderfluid gevoeld dan echt jongen of meisje? dan ben je dat.
is één partner niet genoeg is en klinkt polygaam veel logischer? dan ben je dat.
wat de rest van de wereld er ook over mag zeggen.

gevangen tussen de golven
was dit het ergste?
ik voelde tenminste iets
het liefste zou ik verdwijnen
in het niets zomaar
oplossen in de donkere lucht
zo'n gekke gedachte is het nog niet
ik dacht dat ik land zag
in de verte of was het toch
de angst dat het nooit zal zijn
geef het tien jaar en drie dagen
en ik droom nog steeds van aanspoelen

al·leen·staand (bijvoeglijk naamwoord)

ik schrijf hier vaak dat er weinig dingen zo afgrijslijk zijn als de liefde. misschien schrijf ik er ooit genoeg over dat ik ooit bekwaam ben om liefdesfilosoof te worden en lezingen te geven in een obscure tent op lowlands, wie weet.

ik heb zo'n gruwelijke hekel aan de liefde dat, wanneer ik er te lang over peins, ik hoofdpijn krijg en een lange tijd naar hersenloze tv – bijvoorbeeld say yes to the dress – moet kijken om tot rust te komen.

ik haat het wanneer mensen elkaar grondig op straat aflebberen zodat ze mondinfecties kunnen voorkomen. (of nog erger: aansteken!)
ik haat het dat telkens wanneer ik er met iemand iets leuks van probeer te maken, het voorspelbaar tragisch afloopt.
ik haat het dat ik nog steeds single ben.
ik haat valentijnsdag, dat totaal gruwelwaardig is voor iedereen die single en cynisch is.
ik haat het wanneer mensen zeggen dat "mijn tijd nog wel komt", "de ware juist verschijnt wanneer je dat het minst verwacht" en "ze niet snappen hoe ik nog single ben". die mensen zijn daadwerkelijk vermoord door cupido.

en er is een verklaring voor dit alles:
doordat ik zo lang onsuccesvol in de liefde ben geweest, ben ik het gaan verafschuwen. ik ben er zo schuw en bang voor geworden de afgelopen jaren. een klein kind in een oorlogsgebied dat vreest voor weer een terroristische aanval. alleen in de krochten in mijn hart weet ik dat het onvermijdelijk is.
heb ik geen relatie? dan verlang ik er natuurlijk naar een. alleen zodra het te dichtbij komt, krijg ik last van bindingsangsten omdat ik er vanuit ga dat het toch weer snel uitgaat. (ik geloof dat dus eigenlijk verlatingsangsten zijn, maar ik heb het niet feitelijk gecheckt). ik gruwel van kussende mensen op straat omdat ik diep van binnen het mis, en ik zou zo graag bloemen voor iemand kopen. alleen heb ik dus geen lief. een normaal mens zou kunnen zeggen dat ik bitter ben geworden.

ik hoor vaak van veel mensen die in een relatie zitten dat ze hun alleenstaande leven missen. dat ze jaloers zijn op mensen die hun lekkere bed helemaal voor zichzelf alleen hebben, geen ruzie hebben over ikea-kasten die gefixt moeten worden, en op vakanties kunnen gaan en staan waar ze willen.

tijd voor wat opheldering om deze jaloersheid tegen te werken.

ja, het is inderdaad zo dat het single-leven bestaat uit die genoemde dingen, en als je geluk hebt ook uit leuke sjans op feesten. in mijn geval is dat helaas niet zo, want ik weet niet (of heb nooit geleerd) hoe je moet flirten. geen idee. daarbij ben ik vaak te moe om van mijn ruime bed te genieten, heb ik al te veel meubels om te plaatsen en – nou ja, alleen op vakantie gaan is inderdaad aan te raden. maar dat is ook het enige voordeel.

nee, voor de rest is alleen zijn geen pretje.
ik ben er cynisch maar bang van, en nog steeds alleen.

what they did yesterday afternoon

"...
later that night
i held an atlas in my lap
ran my fingers across the whole world
and whispered
where does it hurt?

it answered
everywhere
everywhere
everywhere."

ik heb altijd al gedacht dat er niets zo frustrerend is als in de liefde iets proberen.
helaas is daar nooit ook maar iets een leugen van gebleken.

dat het voelt alsof de oceaan waarin je al die tijd aan het verdrinken was, je ineens uitspuugt. dan lig je aan de wal, aan het bekende eindeloze infuus van zuurstof en wat blijkt? je bent geen beter persoon dan daarvoor geworden, maar toch wel opnieuw geboren.

een aardverschuiving. pangea. als het even uit elkaar valt.

de wereld draait anders als je geweren over een station ziet lopen. als je merkt dat angst een feit aan het worden is, en zorgeloosheid een verlangen. het gevoel alsof de wereld ieder moment kan opensplijten en je in een oase van vuur zal vallen. en dat je er dan niets aan zal kunnen doen.

al twee dagen voel ik me zo dieptriest. ik weet niet hoe of waarom maar het gebeurt gewoon. alles is een overlading. zo veel. ik let niet op mezelf en ik huil zonder reden. zelfs op mijn kamer zitten en aan alles denken is al te veel. ik overspoel. zonder reden zei ik? misschien weet ik wel waarom en durf ik niet toe te geven. misschien weet ik het echt niet. denk ik dat de leugen waar is en de waarheid een leugen. wat doe ik dan hier?

echo.

galm.

stilte.