nog een keer de zweefmolen

soms voel ik me alsof ik zweef

zeg maar, dat je alles hebt en toch niets hebt, dat gevoel

alsof je in een zweefmolen zit, en toch sta je op de grond

een bizar idee maar zo voel ik me

ik moet het voorbij laten gaan, maar ik blijf vast steken

ik moet het loslaten, maar mijn hand zit vast verkrampt

ik moet het accepteren, maar mijn hoofd vindt van niet

hoe doe ik dit? 

hoe?

is er een geheime regel die ik niet ken en dus niet kan toepassen? 

een soort geheim ritueel onder ons zwevers wat ik nooit heb geleerd omdat ik de verkeerde wegen neem?

ik weet het niet. en wanneer mijn beste vriendin zegt "je verdient het zo een lief te hebben", wil ik haar zo graag geloven.

ja, geloven dat het vliegtuig aankomt, doe ik, al sterf ik ervoor. 

maar stiekem voelt het allang alsof het vliegtuig onderweg verongelukt is. 

tja, wat doe je eraan? 

verhalen over romances, en uiteindelijk gaat alles over. het moet haast wel natuurlijk zijn. jij schrijdt voort, en jij ook. en ik nu eindelijk ook. ik was echt vergeten hoe het voelde. 

verliefd zijn is net als wijn drinken. pas als je het weer doet, weet je hoeveel je het hebt gemist.