als je het van verweg bekijkt, lijkt liefde op zich best wel op een gloeilamp.
een warm en helder licht tot je het glas aanraakt en je je huid verbrandt: een honderdste van een seconde die je ruilt voor een half uur lang met een brandende vinger zitten, waarna een blaar overblijft.
liefde geeft geen blaren, tenzij je onoriginele metaforen bedenkt, zoals ik. dan kom je te dicht bij, schroeit het schild weg en is het wachten tot het over gaat terwijl de tijd lekt.
