er is een week gepasseerd sinds het gebeurd is en ik voel me beter en erger tegelijk. keer op keer komt op ongevraagde momenten het besef opnieuw binnen. dan volgen er tranen, nee-schudden, weigeren, onder ogen zien en vermanen. om het daarna een paar uur later vervolgens opnieuw te ondergaan. ik vind het moeilijk naar buiten te gaan, normaal dingen te doen. me tussen blije of ten minste opgewekte mensen begeven. het is zo. alles in mijn leven is een beetje van haar. dat gebeurt er als je zo lang vrienden was. en dan fiets ik eenmaal buiten en ik kijk wel om me heen, maar ik zie niets. alle verbindingen die er waren, zijn vervallen. het stoplicht op rood, de ondergaande zon, het rimpelende water in het kanaal. het is er en ik kijk er naar, maar ik zie het niet. was zij er ooit geweest?

het is mijn derde kop thee van de dag en ik bedenk me dat ik verbazingwekkend weinig heb gegeten. twee boterhammen en een beetje chips. ik vergeet te eten, misschien wel met opzet. naar de wc gaan stel ik uit, tot ik echtechtecht moet, en dan word ik geconfronteerd met mijn eigen spiegelbeeld. ik zie eruit als een puinhoop, waarna ik besef dat mijn leven nu ook een puinhoop is. het verbaast me daarom ook niets. en dan begint het opnieuw. tranen,  nee-schudden, weigeren, onder ogen zien, vermanen. een week. 8,5 jaar.