ik wilde nooit meer verliefd worden
nooit meer
nooit meer aan je denken

en dan doe ik het en het klinkt verschrikkelijk
maar ik voel me incompleet
een halve zin
een halve appel
een half gezicht

ik zit naast je op een barkruk in een koffiezaak
je tekent vreemden na die 135º gedraaid staan,
je hand veegt per ongeluk langs mijn been
je kijkt er niet van op

ik zit tegenover je aan een tafel in diezelfde zaak
je zette een grappig filmpje aan op Youtube
je draait zo dat je naast me zit
je spiegelt mijn houding en we lachen
we kijken ook naar elkaar

ik zit alleen op een bureaustoel
een lijst oude muziek staat aan, kat op schoot
ik wens je welterusten via het scherm
een minuut later stuur je een welterusten terug
oh nee
oh
nee

ik wil mezelf begraven
in de diepe zwarte aarde
en me naast je nestelen
slapen in je armen
en niet meer
nooit meer
wakker worden

veel te vaak denk ik
ja
nee
ja
nee
ja
nee
ja
nee
ja

een bloem kaalplukken, dat is het

misschien
jawel?
echt wel

helemaal niet
ik kan het niet
ik kan het wel
misschien is het zo
misschien nooit

relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing
relaties zijn niet de oplossing

misschien als ik het vaak genoeg zeg
geloof ik het ook

storm

hoog klinkt de wankreet van de waaiende wind

zachtjes zingt ze liedjes, zonder zeeën zonder kind

dan drijft ze behendig op de stroom die nog leeft

totdat ze zich vluchtig door de bomen heen weeft

een berichtje over iedereen

voor iedereen van mijn leeftijd, 19, lijkt de toekomst een verweg iets. maar ik vraag me altijd dingen af, en daarna vraag ik me af of ik de enige ben die me zulke dingen afvraagt: hoe ver weg is de toekomst nou echt? 

de meesten zien het als dit iets waarin je een baan krijgt en gaat samenwonen en zo snel mogelijk een kat of hond wil nemen. ik geloof echter dat de toekomst echt als een malle op je afkomt, bijna met de snelheid van het licht. 

het leven een grote tijdlijn is en wij schuiven erop door. vandaag ben ik wéér een dag dichter bij de toelating voor een kunstacademie, een dag dichter bij het einde van mijn stagejaar èn mijn afstuderen, en een dag verder weg van wie ik vorig jaar was.

een complex iets, die tijd. soms kan ik er gewoon helemaal verbaasd van raken en denk ik niet meer aan de toekomst.