ik had de ergste nacht. ik lag in bed en het moment dat ik de deken over me heen trok, werd ik overspoeld door angst. waarvoor? ik heb geen idee. ik kon niet slapen, starend naar de plek waar normaal gesproken de digitale tijd op de magnetron tikt. die dek ik altijd af, omdat het zo fel is. ik draai op mijn linkerzij, rechterzij, rug, bijna-buik, maar het helpt allemaal niet.
ik pak mijn gitaar maar van de bank, een van de weinige dingen die me kalmeert,

als ik zes uur later wakker word, heb ik naar gedroomd. over iemand die ik ken die dood is, die plotseling gewelddadig was geworden. angst. en ik moet naar de wc.

drie en een halfuur later ontwaak ik nogmaals, dit keer weer van een verontrustende droom. terrorisatie, evacuatie, frustratie. verdwaling. al die dingen tegelijk en ik wist niet wat ik moest doen.

het valt mij altijd op hoe en hoeveel mensen naar iets kunnen verlangen. het is bijna een soort fascinatie, maar ik vind de verhouding tussen verlangen/bezitten zo'n bizar interessant iets, dat ik het tegen vrijwel iedereen die ik ken al eens genoemd heb.

mensen verlangen over het algemeen graag naar dingen. hoe dan? waarschijnlijk door dat natuurlijke oergevoel wat in ons zit, ons zegt dat het nooit genoeg is. nooit. het is datzelfde gevoel dat ervoor zorgt dat mensen blijven verbeten en hard blijven werken om te krijgen wat ze willen. vaak betreft het geld of goed eten, maar in feite kun je overal naar verlangen. een nachtje goed hard gaan, de nachtelijke kapsalon erna.

vooral verlangen naar niet-fysieke dingen is wat me echt boeit, juist omdat je daar geen direct voelbaar of zichtbaar resultaat bij kunt krijgen. verlangen naar verliefd zijn is één ding, maar wanneer weet je of het echt zover is? verlangen naar het gevoel van een feest van twee jaar geleden is iets wat zich nooit meer in precies díe essentie gaat voordoen. verlangen naar 'een toekomst waar...' of 'de dag dat...' is zo waterdicht als een vergiet met extra lekgaten. dit soort verlangen voelt voor mij zo erg uitvergroot in het leven dat het bijna het normale niveau van gevoel ontstijgt en op zichzelf net zo groot wordt als het concept van 'gevoelens' en 'verstand'. vaker dan eens heb ik ook het idee dat mensen veel nonchalanter doen over verlangens dan ze daadwerkelijk voelen. "was ik maar niet meer single... nou ja... het gebeurt..." ik wil mijn rechtervoet erom wedden dat dit wellicht 1% van de waarheid weergeeft vergeleken met de 100% die in die woorden "nou ja het gebeurt" zit gepropt. zoveel meer is het. niemand vind het zomaar even jammer dat 'ie single is, hoe casual het ook wordt gegromd. dat moet toch ergens vandaan komen?

ik stel me voor dat als een mens een grot was, dat verlangen dan een ondergrondse rivier was, en geen rustige ook. een onderstroom. 9 van de 10 keer geraakt een mens daar net het nuchtere hoofd niet bij, maar zo eens in de zoveel tijd zak je af naar die rivier omdat je het water even wil aanraken. dan is het altijd de kunst om niet er niet in te worden meegesleurd en jezelf weer op het land te hijsen, hoe moeilijk het ook is.