tijd voor een directe post.
ik wil hier eens schrijven, dit keer niet over liefdesperikelen, maar over ouder worden en dat erkennen. of eigenlijk het niet durven te erkennen. ouder worden valt onder vergankelijkheid en is een van die dingen waarvan je niet kunt voorkomen dat ze gebeuren. elke nanoseconde wordt je ouder, hoewel ik daar weinig van merk. nu ik terugkijk op de afgelopen vijf jaar is er wel choquerend veel gebeurd. ik ronde een opleiding af, stopte met een opleiding, twee banen begonnen – een vrijwillige en een betaalde, nieuwe vrienden gevonden, oude vrienden achtergelaten, liefde gevonden en liefde gelaten, gejankt, gedanst, gelachen, gedronken, gefrustreerd in bed gewoeld boos en verliefd geweest op de wereld. al die dingen.
ik ben niet bang voor ouder worden. in tegendeel, ik kijk er ergens wel naar uit. ik ben zo'n iemand die graag luistert naar de persoonlijke filosofieën van mensen, en velen zeggen dat ouder worden als een bevrijding kwam. geen stompzinnige twijfels meer over van-alles-en-nog-wat, geen persoonlijke crisissen meer over je armzalige liefdesleven; alles leek makkelijker in vrijwel eenieders ogen. daar verlang ik naar, een makkelijk leven waar ik emotioneel stabiel ben en geld heb.
maar het is gevaarlijk om dit alles te wensen. het spreekt namelijk precies tegen waar ik wèl bang voor ben: een volwassenencliché worden en het plaatje volgen waar vrijwel elke volwassene zich bewust en onbewust aan houdt. dit houdt voornamelijk de volgende dingen in:
- een stabiele baan
- een partner (optioneel)
- een eigen woning op één plek
- een strijkplank
- een trip naar de albert heijn op donderdagmiddag
ik weet niet precies waar die angst vandaan komt. het uniek willen zijn wellicht. dat is iets wat in iedereen zit, en ironisch genoeg ben ik daar geen uitzondering op. (daarom verklaren mensen de liefde ook doormiddel van zinnen als "ik heb nooit iemand zoals jij ontmoet" of "jij bent anders dan alle anderen".)
talloze keren had ik gewenst dat ik graag een of ander bijzonder talent had waarmee ik kon uitblinken op school. dat ik dan werd getipt door een leraar en gescout door een agent en daarmee beroemd werd. schrijven, zingen, dansen, of fotografie zoals geprobeerd op mijn vorige opleiding. niets is daarvan echt gebeurd. wel heb ik nu een baan die ik leuk vind, een huis dat ik mooi vind en ja, koken doe ik inderdaad graag. vergeleken met een leven on the road is dat natuurlijk wel ontegenzeggelijk saai en statisch als maar kan. vast komen te zitten in de stad waar je woont, de kleine carrière die je maakt en de vriendenkring die je hebt, kan ik niet anders beschouwen dan de ultieme dood van je leven. echt.
een trieste tweedeling is het wel. een spannend en dynamisch leven leiden, maar aan de andere kant ook verlangen naar een vast patroon zonder verrassingen. waarschijnlijk blijf ik ouder worden met die tweedeling voor eeuwig in mijn hoofd geprint, denkend aan de volgende quote:
"when you grow up, your heart dies." – allison, the breakfast club
