ik zit in een trein, snel rijdend, tl-licht valt op mijn handen. buiten raast het donker aan mijn neus voorbij. woonkamers van huizen vliegen langs als vliegensvlugge schitteringen in de verte. net als haar jasje, goud met zwart.
net als haar haar, dansend op en neer.
daar was een vlotte stap,
veel stilte en een vage vermoeidheid.
een toast op het mooie weer,
en het elkaar eindelijk
na twee jaar weer zien.
een lach en een knuffel.
een trein en een traan.
gevoelens.
opluchting, contentheid, bedroefd,
gelukkig.

luister er niet naar

je hoofd wordt verblind

je gedachten verdwalen

je leest wat je vermoed

je denkt wat je vreest

adem

in en uit

je begint nu

dan opnieuw

en nog een keer

over en over en over

vraag me niet waarom

doe je ogen open

hou je hart vast

wat je ziet is

alleen maar

het leven

in kleur

alles wat dit nodig had,

was één woord,

en ik dacht weer. 

gevoelens leken 

te bevriezen mid-air

en ik draaide 

geheel betrapt

weg van het licht.

ben ik genoeg?

is zij genoeg voor mij?

voelt ze genoeg?

ben ik voor haar genoeg?

is dit ooit genoeg?

ben ik 

voor haar

uberhaupt

goed genoeg?

of is dit alles

voor haar al

meer dan genoeg?

er waren tijden dat ik geobsedeerd was door droombeelden en fantasiëen. plaatsen werden bedacht, citaten gedroomd, mensen waren illusies, en de liefde die ik zag, was er niet. niets was echt zoals het was. ik werd er hoopvol en verdrietig van, en telkens tuimelde ik in mijn eigen valkuil. ik vluchtte weg uit te realiteit in mijn hoofd. 

ik probeer nu voor een keer niets te romantiseren, voordat ik mezelf niet meer geloof en voordat ik weer verstrikt raak in het alsof. nu voel ik twijfel en angst. kan ik dit wel? kan ik dit aan? is de realiteit niet te hard voor mij, of nog erger: ben ik niet te gevoelig voor de realiteit? 

ik bedenk werelden bij mensen en maak van blunders mooie dingen. daar ben ik goed in, maar kan ik omgaan met de realiteit? ik wil ook wel over haar schrijven, maar het lukt niet.

telkens als ze  – nee.

er is iets – nee.

in haar ogen – nee.

ik loop vast en het klopt niet. ik kan die waarheid niet opmooien en ik kan er niet omheen. er is euforie, angst, radiostilte en frustratie. er is het rollen van twee ogen, het wakkerliggen voor het slapen, het wachten op haar en het eindeloze hopen op het iets.