onder een helder blauwe lucht en wat voelde als een deken van warmte lag ik vandaag te denken. tien minuten lang was ik stil en dacht ik aan jou. wanneer je me ziet, zal ik nooit mijn cool verliezen al is de innerlijke paniek nog zo groot. iets aan jou trekt me aan en ik blijf je maar opzoeken. wanneer je tegen me praat, word ik stiekem zo gelukkig. ik denk dat je niet eens beseft dat je nog steeds in me zit. eergisteren zag ik je en praatten we weer. de dag ervoor droomde ik over je.

al met al blijf ik het verwarrend vinden. soms beeld ik me in dat we samen zijn en sta ik mezelf toe om even te verdrinken in een fantasie. wat zouden je ouders van me vinden? waar zouden we heen gaan op vakantie? hoe lang zou een knuffel duren? hoe zou je kussen? zouden we lang bij elkaar zijn? was je blijer geweest met mij dan met haar? het eindigt altijd triest. ik weet echt wel dat laten gaan de beste optie is, maar het wil maar niet lukken. ik geef te veel om je en ik begrijp niet meer waarom.