's nachts als de wereld tot rust komt, lijkt het juist aan me voorbij te razen. alleen ben ik en alleen voel ik me dan. alleen zit ik op de grond van mijn studio op een ikea-kleed dat in alle woonkamers van nederland ligt. zou er iemand zijn die zich nu voelt hoe ik me voel? iemand die me van binnen naar buiten begrijpt? soms begrijp ik mezelf niet eens. gevoel stroomt weg wanneer mijn liefdesobsessie zijn speren op me richt. dan voel ik me klein, kwetsbaar, als een flinterdunne muis van geblazen glas. hol van binnen met de flinterdunste wanden. laat me alsjeblieft niet vallen. bewaar me in plaats daarvan onder een stolp op een zijdezacht kussen. hou me vast tussen je armen en draag me naar je hart. maar raak me niet aan, nooit, altijd voorzichtig. als ik breek, ben ik nooit meer de oude. maar hoe erg is dat? leeg ben ik hoe dan ook. incompleet. een helft van een onbekend geheel. met mijn ogen dicht kan ik het goed visualiseren. overal is het donker. met mijn armen maai ik door de overweldigende, lege duisternis. als er iemand was, had ik diegene allang gevoeld. toch?