o nee. o nee o nee o... ja? o nee. o nee o nee.

je geeft me alles wat ik niet gewend bent. hartkloppingen. zenuwen. woorden die verdwaald raken en ergens anders opduiken. lachen. een schouderstoot. intensiteit. een energie die ik niet ken.
ik voel je zo dichtbij, maar toch lijken we elkaar nooit te raken.

of juist wel?

scenario's bedenken ben ik een ster in, maar realisaties laten zich koud. misschien durf ik wel niet meer, nee is nee. o nee o nee o nee. niet weer. het is zo eng. huilen en lachen tegelijk: een verward hart. nee.

fantaseren kan ik als de beste en dromen gaat vanzelf, maar wie leert ze mij te volgen?

vijf maanden later denk ik eigenlijk nog steeds aan je. veel te vaak, als je het mij vraagt. je spookt door mijn hoofd als een echo die niet wegvalt. een stoorzender aan de telefoon. een mug als ik net wegdroom.

ik vraag me wel eens af of je nog aan mij denkt. mis je me? heb je spijt? haat je me? vergeet je me? voel je niets? alleen maar vragen.

ik mis je, maar niet meer zoals vroeger. zoals vroeger, toen er nog iets was. ik wil niet, maar onbewust zoek ik je op. probeer je echo in mijn oren te vangen. laat ik me afleiden van het gesprek.

van alles naar niets valt me zwaar. en je prikt me steeds opnieuw.

uiteindelijk blijkt alles de waarheid,
zelfs dat deel waar men zegt dat alles goed komt.
nu geloof ik het met mijn eigen hoofd.

er is een week gepasseerd sinds het gebeurd is en ik voel me beter en erger tegelijk. keer op keer komt op ongevraagde momenten het besef opnieuw binnen. dan volgen er tranen, nee-schudden, weigeren, onder ogen zien en vermanen. om het daarna een paar uur later vervolgens opnieuw te ondergaan. ik vind het moeilijk naar buiten te gaan, normaal dingen te doen. me tussen blije of ten minste opgewekte mensen begeven. het is zo. alles in mijn leven is een beetje van haar. dat gebeurt er als je zo lang vrienden was. en dan fiets ik eenmaal buiten en ik kijk wel om me heen, maar ik zie niets. alle verbindingen die er waren, zijn vervallen. het stoplicht op rood, de ondergaande zon, het rimpelende water in het kanaal. het is er en ik kijk er naar, maar ik zie het niet. was zij er ooit geweest?

het is mijn derde kop thee van de dag en ik bedenk me dat ik verbazingwekkend weinig heb gegeten. twee boterhammen en een beetje chips. ik vergeet te eten, misschien wel met opzet. naar de wc gaan stel ik uit, tot ik echtechtecht moet, en dan word ik geconfronteerd met mijn eigen spiegelbeeld. ik zie eruit als een puinhoop, waarna ik besef dat mijn leven nu ook een puinhoop is. het verbaast me daarom ook niets. en dan begint het opnieuw. tranen,  nee-schudden, weigeren, onder ogen zien, vermanen. een week. 8,5 jaar.

eric's song
glitter
verwarring
wildfire
emoties
rode wijn
poezen
donde estas yolanda?
iets
zara
alles brandt
wegkijken
wonderwall
max
wodka
komen en gaan
september
eindig
hp
hart luchten
nooit meer
.