we are the universe.

heb je soms ook dat je zo diep in gedachten zinkt
dat je vergeet hoeveel er is?
hoeveel mensen er eigenlijk zijn op deze kleine aarde?
we zijn net sterren, we zijn met zoveel.
en iedereen heeft zijn plek.

we are the universe.

werkelijk. niemand heeft echt
al die schoonheidsproducten nodig.
alle dingen waarvan je denkt dat ze mooier maken.
maar kijk eens in de spiegel.
naar jezelf en iedereen om je heen.
we zijn toch best mooi, iedereen?

soms wil ik niet meer. ik voel je nog overal, niet alleen op m'n huid. maar je komt niet terug, niet zo. en ik mis je zo. en dan denk ik over alles wat had kunnen gebeuren. wat we hadden kunnen worden. en dat zal nooit gebeuren.

het was niet de schok of de pijn of zelfs de teleurstellig. maar het worden afgespleten van de fantasie en het zweven zonder touw naar het vaste land. ik weet niet waar ik val zonder een houvast. dat angstige gevoel is het scherpst van allemaal.

doe je ogen dicht
dan zie je het meeste licht
dan breekt de zee
en voel je je even licht

dan zal je roepen
maar je spreekt nog niet
zo is het begin
van serenades, een droevig lied

onuitgesproken, niet gevoeld
met opzet, maar onbedoeld

Haas op wieltjes.

Het eendje ziet een haasje.
Het haasje zit in de kar.
Het kan niet lopen.
Dat is niet zielig, zegt haasje.
Ik kan hard rijden.
Ik ben een haas op wieltjes.