je danste als een sneeuwvlok op de wind
zonder einde of bestemming in de wind
dan maak je sprongen door de wind
en je verdwijnt, de wind achterna
de winter en zomer voorbij.

ren over het gras, verplaats je voeten
dans honderd rondjes, spring in de nacht
geloof in de waarheid, vergeet het besef
zodat de winter gaat en de lente wacht

gedachtenspinsels draaien rond
maken pirouettes, vallen vrij
maar wanneer ze loskomen
wordt wij gewoon weer jij.

soms voel ik me net je schaduw
ik ben er maar je ziet me niet
en ik volg je op de voet
ookal

weet je dat niet
en dan ben ik er en ik ben
onzichtbaar
te bekijken maar niet te zien

ik lijk grijs maar ik voel zoveel
niet evenveel
teveel
en toch juist weer te weinig

ondergesneeuwd

witte huizen, witte wegen
witte bomen, witte regen
witte ramen, wit kozijn
witte flitsen zonder pijn

witte lampen, wit gebouw
witte spoorweg leidt naar jou
de lente komt, de sneeuw dooit
gevoelens ondergesneeuwd
ik zie je nog,
ooit

spoken

overal zie ik je, tegelijk en één voor één.
dan knipper ik even en ben je weer weg en raak ik even verdrietig.
je was hier in dit bed. vier uur lang, tweehonderdveertig minuten, ongeveer.

plotselig was je dan weg, en ik zocht naar een briefje, maar geen afscheidsnotitie. niet zoals ik.

nu zie ik je nergens meer, alleen nog maar verbeeldingen. ik wacht en ik huil, maar je komt niet meer terug.
niet op die manier.

over

afscheid is zo
bitter zoals het hoort
en pijnlijker dan gedacht
ik weet niet wat gebeurt
ik wil kunnen ademen
en ik wil u bij mij houden

en het gaat niet

de afwachting is altijd leuker dan het zijn. altijd? bijna altijd. maar dat weet je pas als beiden gebeurd zijn. alleen dan zit je in een kuil.

is het leven geen roetsjbaan van emoties? een mens voelt zoveel en wil zoveel, maar denkt te weinig en beseft soms niet alles wat er gebeurt. over 17 uur.

loop maar naast me,
niet over me heen.
dan komen we allebei
tot ons recht.

wij zijn ons eigen veiligheid,
ons eigen veilige ford.
soms wou ik dat je ietsje minder was,
een beetje dichterbij.

loop maar naast me,
niet over me heen.
omhels me even,
geloof me dat ik alles meen.

Soms moet je verdwalen,
om de juiste weg te vinden.

Verdrinken in het ritme,
om opnieuw adem te halen.

Alles laten varen,
even van de kaart,

zodat zelfs de evenaar,
jouw tocht niet evenaart.

– J.A.

soms en vaker

voel je zoveel
wil je zoveel
hoor je zoveel

heb je wat je wil verliezen
raak je kwijt wat je wil houden
vergeet je wat belangrijk is
zijn wij het enige wat er nog toe doet

ren je op me af
komt mijn stem weer terug
begraaf ik mijn gezicht in je haar
verlies ik mezelf uit het oog