voor iedereen van mijn leeftijd, 19, lijkt de toekomst een verweg iets. maar ik vraag me altijd dingen af, en daarna vraag ik me af of ik de enige ben die me zulke dingen afvraagt: hoe ver weg is de toekomst nou echt?
de meesten zien het als dit iets waarin je een baan krijgt en gaat samenwonen en zo snel mogelijk een kat of hond wil nemen. ik geloof echter dat de toekomst echt als een malle op je afkomt, bijna met de snelheid van het licht.
het leven een grote tijdlijn is en wij schuiven erop door. vandaag ben ik wéér een dag dichter bij de toelating voor een kunstacademie, een dag dichter bij het einde van mijn stagejaar èn mijn afstuderen, en een dag verder weg van wie ik vorig jaar was.
een complex iets, die tijd. soms kan ik er gewoon helemaal verbaasd van raken en denk ik niet meer aan de toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten