ooit zei je tegen mij “jij bent wel een soort van speciaal”. ik weet niet of ik dat ooit ga vergeten, als ik heel eerlijk ben. nu is het iets geworden waarvan ik stiekem in de war raak. het is ‘ja toch?’ en ‘ga je nog?’ en omhelzingen en flauwe grapjes. eigenlijk is het ook weer niets en dat geloofde ik.

drie weken geleden was je jarig. op mijn smsje reageerde je niet, maar toen liep je in de avond langs. niet naar de balie, maar erom heen. een knuffel. en twee woorden. ‘dankjewel, schat’. dat was eigenlijk het enige wat ik nodig had op dat moment. fuck de garderobe, fuck werk, fuck je vriendin en fuck de rest. ‘schat’ vond ik altijd een verschrikkelijk woord. niemand noemde mij ooit zo. ik snapte het niet totdat jij het zei. mijn hart haalde adem.

bijna een maand later begrijp ik nu: het is niet omdat niemand me ooit schat noemde. iemand had het al eerder gedaan. vrienden vertellen me dat ze van me houden. mijn ouders omhelzen me. nee, het is niet omdat niemand me ooit zo noemde; het is omdat jij het was.