het waait en ik loop langzaam. het voelt warm en vochtig. ik draai een rode paraplu in mijn hand, gewoon voor de zekerheid. ik passeer een perkje vol paardebloemen en een paar wilde eenden, en ik herinner me: vorig jaar deed ik ook zoiets, twee weken later. een e-mail was er, en een hoofd vol twijfels. 
ik werd gek toen,
van angsten en gedachten.
ik wil nooit meer zo zijn.
ik beloofde mezelf:
dit mag me echt
nooit meer overkomen.

dit jaar loop ik dezelfde route. niet zo bang en niet zo gek, wel de twijfels, dar wel. dat hoort erbij, vertel ik mezelf, en ik weet het ook. een ander persoon, een andere situatie. ik adem diep in en uit en loop door. ik snuif en de geur van door aarde opgezogen regen dringt mijn neus binnen. mijn vingers worden koud. ik voel me merkwaardig leeg. ik lijk in staat te zijn om honderd decibel te schreeuwen en tegelijkertijd honderd jaar meer te slapen. ik voel me anders nu.
ouder en beter,
al weet ik niet hoe. 

langzaam besluit ik mijn weg naar huis. 
de paraplu heb ik geen moment nodig gehad.